Je hoort het geregeld en met name op plekken als Linkedin of andere social media waar persoonlijke verhalen gedeeld worden. Iemand die een ernstige vorm van kanker heeft overwonnen, de strijd heeft gewonnen. Of die van leerkrachten te horen kreeg iets niet te kunnen maar de uitdaging opnam en toch dat fel begeerde diploma behaalde. Of iemand die openlijk verteld over die vreselijk destructieve giftige relatie en daarin juist geleerd heeft om weer van zichzelf te houden.
Het nieuwe zegevieren is flink lijden en afzien en dit vooral ook niet te zien als lijden maar als een gewenste levensomstandigheid. Flink lijden doet goed leven blijkbaar. Waar mensen dit vroeger nog zagen als precies dat wat het is, een bak ellende, moet dit tegenwoordig als een uitdaging opgevat worden. Sterker nog, als een gewenste uitdaging.
Een ziekte kun je niet overwinnen
Maar een terminale ziekte krijgen is geen keuze en deze overwinnen ook niet. Je kunt niet het gevecht aangaan met een ziekte, de ziekte valt niet aan te spreken. Je pakt geen wapen op om met jezelf een zwaardgevecht te houden. Als je ziek bent, kun je met wat hulp en geluk weer gezond worden, maar een gevecht winnen, kanker overwinnen…
Leren van een destructieve relatie doet iedereen wel maar het maximale dat je daar van leert is dat je dit in geen geval ooit nog een keer wilt ervaren. Je weet nu heel goed wat je vooral niet wil in een relatie maar kom op, wist je dat niet ook al voor je in een giftige relatie terecht kwam? Er is helemaal niemand die op een dag wakker wordt en zegt: kom, laat ik eens een relatie aangaan met iemand die mij dagelijks als boksbal gebruikt! Daar heb je de ervaring helemaal niet voor nodig, dat wist je zonder ook al. Je kan uitstekend zonder de ervaring en hoeft dit helemaal geen uitdaging te noemen die zogenaamd goed voor je is.
Slechte ervaringen en flink lijden is niet goed voor je
Ervaringen, de goede en de slechte, maken je tot de persoon die je bent, dat klopt. Maar slechte ervaringen bestempelen als goed voor je, is enkel de ouderwetse Hervormde zienswijze van het grote lijden dat noodzaak zou zijn om een goed leven te leiden. Geen liefde zonder leed, geen genieten zonder strijd, flink lijden zult u, op dat u een goed leven kunt waarderen. Maar kunnen we niet iets waarderen zonder dat lijden en zonder die strijd? Waardeer je een goed leven minder als je weinig leed en ellende hebt meegemaakt? Zijn daar onderzoeken naar gedaan? Weet je echt pas na een groot leed waar het om draait in je leven of ben je een x periode na groot leed die kerngedachte al weer vergeten?
Leef, ellende overkomt je en is geen keuze, doe het dan ook niet voorkomen alsof het gewenst is, als je zo nodig je lesje wilt leren dan kun je dat ook prima zonder pijn en moeite.
Geef een antwoord