Je kent het wel, het dagelijks drukke leven. Je hebt het gezin, je werk, elke dag reistijd, sociale verplichtingen en misschien ook nog wel een lidmaatschap van een sportclub waar je minimaal 1 avond in de week of een dag in het weekend moet zijn. Druk druk druk. Er was toch nog iets… je partner… Het is er stilletjes en ongemerkt ingeslopen maar eigenlijk besteed je al heel lang veel te kort tijd aan je partner en je relatie. Diezelfde partner leeft hetzelfde leven en merkt in eerste instantie eigenlijk ook niet eens het verschil. Totdat je op een dag bedenkt: wanneer hebben we eigenlijk voor het laatst geknuffeld? Of zijn we er echt samen op uit gegaan en niet met de kinderen, naar familie of voor de wekelijkse boodschappen? Je moet aan jezelf bekennen dat je dat niet eens meer kunt herinneren. Jullie zijn een soepel geoliede machine geworden, een gezinsmachine. Maar die liefdesrelatie, wat is daar mee gebeurd?
Herkenbaar?
Het komt vaker voor dan je denkt. Plotseling bedenkt dan 1 van de 2 dat er wel iets gemist wordt. Misschien omdat je ergens op straat een ander stel ziet lopen, heel verliefd en ze doen je denken aan jullie eigen beginperiode. Of er is iemand op het werk die opeens bovenmatige interesse en belangstelling toont en je blijkt er eigenlijk wel gecharmeerd van te zijn. Misschien zie je juist dat iets dergelijks bij je partner gebeurt en praat je partner opeens wel heel vaak over die ene collega. Of je hebt juist problemen op je werk of op een sociaal vlak en merkt dan pas dat er nauwelijks oprechte belangstelling is van je partner omdat deze nauwelijks weet waar je de hele week mee bezig bent. Dit kan een heel belangrijk keerpunt zijn. Het punt waarop er nog van alles mogelijk is aan herstel en opnieuw connecten met elkaar.
Maar helaas…
Te vaak laten stellen precies dit punt tegen beter weten in voorbij gaan. Ondanks dat alle alarmbellen afgaan wordt er niet doorgepakt. Er vindt eens een woordenwisseling plaats, er ontstaat misschien wat irritatie. Juist door die irritatie niet te benoemen of verder te onderzoeken wordt de afstand alleen nog maar groter. Er is wel woede, misschien wat ruzie, hier en daar wat stemverhef maar uiteindelijk komen jullie niet tot de kern van het probleem. Het blijft steken op de verwijten en er wordt niet doorgepakt. De aandacht wordt verlegd naar buiten de relatie, zowel qua tijdsbesteding als interactie met personen. Er wordt nog meer alleen maar gepland en niet gepraat en als er al gepraat wordt is het enkel in de beschuldigende en verwijtende vorm. 1 van jullie wordt steeds afstandelijker, stoïcijns, ongeïnteresseerd. Er is steeds minder oprechte belangstelling voor elkaar en je leeft inmiddels weliswaar onder hetzelfde dak maar allang niet meer samen.
En dan komt de grote klap
Opeens, soms na jaren, is 1 van jullie het zat. Meestal wordt dit veroorzaakt door een externe factor. Er is (misschien wel opnieuw) aandacht van iemand buiten de relatie. Een diepe connectie met iemand waar weer oprecht mee gepraat kan worden. Er gebeurt iets op een ander vlak, bijvoorbeeld een ingrijpende verandering op het werk (een ontslag of juist een enorme promotie of een verhuizing). Opeens wordt iemand wakker, zo lijkt het. Een schrikreactie! Jij of je partner gaat zich beraden, zonder de ander daarvan op de hoogte te stellen. Er worden kosten en baten vergeleken, mentale optelsommen gemaakt, kortom er vindt een enorme inventaris plaats, allemaal binnen in het hoofd van 1 van jullie. Tot al die informatie eruit moet en gedeeld moet worden. En dan is het opeens daar, het moment van de welbekende donderslag bij heldere hemel: ‘Ik wil scheiden’.
Het is te laat…
De zo enorm gevreesde woorden. Je krijgt van alles te horen: ‘Ik weet niet of ik nog wel van je houd’ of ‘Ik weet eigenlijk niet of ik nog wel oud wil worden met jou’ of de bekende ‘Ik vraag mij af of dit nu alles is’ of helemaal de vreselijkste ‘Ik ben gewoon niet meer gelukkig met jou’. Allemaal vreselijke dingen om te moeten horen van je partner, je levensgezel. Ze dwingen je om de waarheid onder ogen te zien maar je wilt er niet aan. Je blijft dus tegen jezelf vertellen dat het als een echte donderslag bij heldere hemel kwam en dat je dit echt nooit zag aankomen.
Echt niet? Echt echt niet? Je hebt jarenlang alle alarmbellen vakkundig tot stilte gemaand? Alle signalen genegeerd? Gekozen om er niets aan te doen? Tot nu, dit moment, waar het opeens onmogelijk is gebleken en je bent ingehaald door de tijd en je partner. Je bent te laat en er is geen redden meer aan.
De oplossing
Als je eerlijk naar jezelf bent is het al veel makkelijker om te bepalen of je in de gevarenzone zit. Het moment dat je er nog iets aan kunt doen, samen. Eerlijk zijn naar jezelf is 1 van de moeilijkste dingen om te doen maar wel een absolute voorwaarde als je je relatie op peil wilt houden. En dat kan! Maar je moet het wel beiden willen en je moet beginnen bij jezelf. Bij LC hebben wij ruime ervaring met deze situaties en kunnen wij je helpen je relatie weer op de rit te krijgen. Voor het te laat is en voor die donderslag bij heldere hemel die helemaal niet bestaat, ook bij jullie toeslaat.
Kom eens praten!
Ik wil meer informatie
Geef een reactie