Binnen onze coaching en mediation komen we geregeld stellen tegen die op punt van scheiden staan of waarvan 1 van de 2 partners wil scheiden. Vaak is er sprake van vreemdgaan of is dit eerder voorgevallen. Wat een scheiding op volwassen en integere manier kan bemoeilijken is hoe mensen soms tegen hun partner aankijken.
Een handtas?!
Zo wordt geregeld de opmerking gehoord dat ‘die ander’ zijn of haar partner heeft veroverd. Gestolen zelfs. Iemand anders is doelbewust achter zijn of haar partner aan gaan jagen en heeft deze uit het gelukkige huwelijk weggerukt. Het is een bekend verschijnsel namelijk het zien van een vijand van buitenaf, een externe omstandigheid waar je geen invloed op kon uitoefenen. Het ging allemaal maar buiten je om en je bent een slachtoffer van andermans grijpgrage vingers.
Binnen de psychologie en relatie therapie is het een nog veel bekender verschijnsel. Het betekent namelijk het compleet ontkennen van de eigen verantwoordelijkheid. De partner wordt gezien als een eigendom zonder eigen mening of inspraak. Hij of zij kan niet voor zichzelf denken of beslissen en is totaal aan de willekeur overgeleverd van zijn of haar ‘eigenaren’. Een handtasje dus. Of een paar schoenen. Een iets in plaats van een iemand. En dat iets kan dan dus ook gewoon van eigenaar wisselen zonder eigen inspraak en is totaal onzelfstandig. Klinkt maar raar he?
Maar waarom dan?
Als je er over gaat nadenken begrijp je wel dat dit natuurlijk een hele vreemde voorstelling is van een huwelijk tussen 2 volwassen personen. Is de relatie dan ook zo gestart? Door 1 persoon die besloot gezamenlijk verder te gaan en de ander aan te schaffen? Nee toch, die partner had wel degelijk inspraak en een eigen leven en liefdesgevoelens. Hoe kan het dan dat in iemands hoofd die partner opeens stopt met partner te zijn en verandert in een handtas? Omdat het pijn doet. Als iemand verlaten wordt door zijn of haar partner maar zelf nog wel de liefdevolle gevoelens heeft is dat een hele bittere pil. Je zit samen in een relatie, draagt beide de aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor die relatie. Dit geldt voor zowel het slagen als het falen van de relatie en dat is geen makkelijke realisatie.
Op het moment van verbreken
Als 1 van de 2 besluit om de relatie te beëindigen en de ander wil dit niet of is er nog niet aan toe, dan zit je totaal niet op elkaars lijn. De bekende rouwcurve van Kübler-Ross komt om de hoek kijken. Jullie lopen niet langer synchroon in jullie emoties en die emoties zijn heftig. Het voelt veilig om dan een buitenstaander de schuld te geven van die gevoelens, alles om maar die pijn een plek te geven. Je kunt je partner niet de schuld geven want die wil je eigenlijk niet laten gaan. Je wil ook niet naar jezelf kijken want dat betekent dat je ergens misschien ook wel een stukje verantwoordelijkheid hebt voor de scheidingswens. Zelfs het kleinste gevoel van schuld of in ieder geval mede verantwoordelijkheid is iets dat niet gemakkelijk is om er ook nog bij te voelen op dat moment.
En dan is het heel gemakkelijk als er een 3de partij blijkt te zijn. Op deze persoon kan alle schuld, haat en gekwetstheid geprojecteerd worden. De pijn wordt gericht naar de buitenstaander. Dit dient mentaal gezien 2 doelen. Niet alleen hoef je op deze manier niet naar jezelf en je eigen aandeel te kijken, er ontstaat ook een gezamenlijke vijand. Een gezamenlijke vijand is een beproefd middel uit relatie therapie om partners weer op elkaars lijn te brengen. Echter wordt deze binnen relatie therapie gevonden in zaken als onderlinge communicatie of ruzies, niet werkelijk als persoon.
Wat dan wel
Probeer die buitenstaander te vergeten. Verantwoordelijkheid nemen binnen je relatie is niet hetzelfde als het overal mee eens zijn of goedkeuring geven. Je eigen aandeel accepteren is ook niet hetzelfde als schuld bekennen. Het betekent gewoon dat 2 mensen in een relatie evenredig verantwoordelijk zijn voor hun onderlinge relatie. Je hebt geen relatie met een handtas maar met een mens, je partner. Als die relatie om wat voor reden dan ook stopt, onderzoek dan de échte reden en die kun je enkel vinden bij jullie zelf.
En als je toch wil blijven vasthouden aan het beeld van de onnozele en willoze partner, vraag jezelf dan af: waarom zou je eigenlijk een relatie met een handtas willen? Accepteer de situatie en ga voor een relatie met een gelijkwaardig mens, laat die handtassen maar op de plank liggen. Voor hulp in het verwerken van een eenzijdige scheidingswens kun je ons contacten. Kijk naar de mogelijkheden voor relatie counseling, persoonlijke coaching of online coaching.
Geef een reactie