Bij een scheiding zou het optimaal zijn als er sprake is van een wederzijdse wens tot scheiden. Beide partners geven om elkaar maar zijn het er over eens dat ze niet langer als getrouwd stel verder willen en gunnen elkaar vrijheid, nieuwe kansen en de liefde van een ander. Vaak is het echter niet zo en blijkt de ene helft van een echtpaar te willen scheiden, terwijl de andere helft weinig anders kan dan aan die wens tegemoet te komen. Een huwelijk kun je immers niet in je eentje voortzetten.
De praktische gevolgen
Noodgedwongen begint de achterblijvende partij dus aan de praktische kant van het verhaal. Er moet enorm veel geregeld worden. Naast de voor de hand liggende zaken als woning, kinderen, inboedel, inkomsten en pensioenen komt er nog veel meer bij kijken. Waar je eens gezamenlijk een huishouden en een leven deelde moet je dit nu niet alleen volledig uit elkaar halen en ontrafelen, je moet ook een bestaan alleen gaan inrichten. Met de gang naar de advocaat, de notaris, de mediator, de financieel adviseur, de bank, de makelaar, de school van de kinderen en diverse andere zaken die formeel en zakelijk geregeld moeten worden zijn beide partijen wel even zoet. En als dat eenmaal gedaan is komt die enorme knal. De emotionele kant van een scheiding.
De emoties komen pas later
Nu kunnen we wel allerlei bekende en voorkomende onderdelen hiervan benoemen, zoals de rouwcurve van Kübler-Ross, waarin alle verschillende fasen worden benoemd. Of het feit dat uit onderzoek blijkt dat de meeste mensen die de wens tot scheiden uitspreken al in een hele andere fase qua verwerking zitten dan de persoon die het onverwachts moet aanhoren. De persoon die de aanzet doet is vaak al maanden lang bezig met in zijn of haar hoofd alles uitdenken waar de andere persoon nog nietsvermoedend zijn of haar leven leidt. Dat zijn allemaal onderzoeken en gegevens waar iemand die nu zojuist die klap heeft ervaren weinig boodschap aan heeft. Voor die persoon is na het regelen en organiseren van de praktische kanten van een scheiding nu de tijd aangebroken om de emotionele kant ervan te ervaren. De emotionele kant is niet ‘een beetje rouwen.’ Het is op alle vlakken rouwverwerking.
Scheiden is rouwen en afscheid nemen
Niet alleen het huwelijk eindigt maar ook het leven zoals iemand dat tot dan toe kende en beleefde. Niet alleen de liefde van de ander is voorbij maar ook het eigen leven, alle zekerheden en alle vertrouwde dingen vallen plotseling weg en dat slaat een groot gat. De persoon die iemand altijd belt als er iets voorgevallen is of waar iemand zijn of haar ei kwijt kan aan het eind van de dag is nu precies die persoon die het verdriet en de grote leegte veroorzaakt en daarmee dus onbereikbaar om mee te praten en te verwerken. Vrienden en vriendinnen zullen misschien iets roepen over ‘beter af zonder’ en ‘kijk vooruit’ maar dat is makkelijk praten als over een ander gaat.
Scheiden is rouwen en afscheid nemen van heel veel dingen die nooit meer worden zoals het was. Daar mag best even bij stilgestaan worden, door alle partijen. Natuurlijk is het niet de bedoeling om hier in te blijven hangen en het leven nooit meer positief tegemoet te zien maar even stilstaan is noodzakelijk. Ervaren dat het over is, door de pijn heen voelen dat het leven nu een andere wending neemt is heel normaal. Gun een ander dan ook die ruimte. Het openstaan voor een nieuw leven en weer de positieve dingen ervaren komt wel weer, maar het beëindigen van een huwelijk en een manier leven van soms jaren en jaren is niet direct na de verdeling van de cd’s verwerkt. Rouwen heeft een functie en daarmee wat tijd nodig.
Geef een reactie